Sinds kort heb ik een nieuwe held. Dat is Churandy Martina, een waar prachtmens. Voor iedereen die de afgelopen weken onder een steen heeft geleefd: ik heb het hier over een sprinter uit Curaçao, die voor Nederland uitkwam op de Olympische Spelen. Martina is niet alleen de snelste Nederlander, hij is ook een optimist pur sang. En door dat laatste is hij mijn favoriete sporter geworden van Team Oranje. Hij heeft de term blij zijn een geheel nieuwe dimensie gegeven. Martina won weliswaar geen medailles, maar zijn instelling is veel meer waard dan een gouden plak.

Martina wordt vijfde in de finale 200 meter en komt aan bij een verslaggever. “Nou Churandy, de teleurstelling zal wel groot zijn, of niet?” vraagt de laatste. En dan komt het hè. Martina’s gezicht vervormt zich tot één grote lach en mijn televisie wordt gevuld met een enorme rij prachtig witte tanden. Met één gouden exemplaar links van het midden. “Neeee man, waarom? Ik ben blij man, ik ben blij! Vijfde plaats is fantastisch man, ik ben gezond en God wil het zo. Ik ben blij man” antwoordt Martina lachend. Geweldig! Hij mag dan misschien in zijn drie finales geen prijzen hebben gepakt, maar Martina was telkens weer blij voor iedereen. Blij voor Nederland, blij voor Curaçao, blij voor zijn familie en blij voor de supporters. Ik denk zelfs blij voor Mart Smeets. Het woord teleurstelling kent Martina niet, hij doet slechts aan blijheid. Deden we dat allemaal maar.

O, wat waren we graag tiende geworden in het medailleklassement. Dat zou knap zijn voor een klein kikkerlandje als Nederland, nietwaar? We zouden erg blij zijn. Na elke verloren finale van een sporter werd er door Studio Sport even gemeld dat dat niet goed was voor de Nederlandse ranking in de medaillespiegel. Presteren moeten we, anders eindigen we lager dan andere landen. Churandy Martina houdt zich niet met klassementen bezig. Hij is blij als hij zijn veters strikt, blij dat hij gezond op de baan staat, blij dat hij een oranje shirt draagt en blij dat hij mee mag doen. Dat dát ooit de gedachte achter de Olympische Spelen was, lijkt menigeen te zijn vergeten. Gelukkig is daar Churandy Martina, die ons dat met zijn blije hoofd prachtig duidelijk maakt. Daarom is hij mijn held.